Przestrzenne zróżnicowanie starzenia się ludności Polski w latach 1995-2035

Abstrakt

Starzenie się ludności jest procesem będącym wyznacznikiem cywilizacyjnego rozwoju społeczeństw. Wymiar demograficzny tego procesu przejawia się zmianami w strukturze wieku ludności prowadzącymi do zwiększenia liczebności i udziału ludności starszej (najczęściej w wieku 65 lat i więcej) w całej zbiorowości, oraz spadkiem udziału ludzi młodych. Przeobrażenia w strukturach wieku ludności są wynikiem ilościowych i jakościowych zmian w kształtowaniu się takich procesów demograficznych jak: płodność, umieralność, migracje oraz naturalnych przesunięć w strukturze wieku, które podlegają ogólnym prawom sformułowanym przez teorię przejścia demograficznego.

Obserwowane w Polsce przekształcenia systemowe zmierzające ku budowie społeczeństwa obywatelskiego, stwarzają nowe wyzwania i wymagają intensywnego rozwoju samorządów terytorialnych na wszystkich poziomach podziału administracyjnego. Zagadnienia, których nie można pominąć w trosce o powodzenie podejmowanych działań, są związane również z sytuacją demograficzną wyróżnionych zbiorowości, a zwłaszcza nasilającym się w całym kraju procesem starzenia się ludności. W artykule przeprowadzono analizę kształtowania się wybranych mierników procesu starzenia się ludności według województw w zbiorowości miejskiej i wiejskiej w latach 1995-2035.