Możliwość wydłużania aktywności zawodowej w świetle opinii kobiet w wieku okołoemerytalnym

Abstrakt

Zmiany demograficzne obserwowane w Europie stanowią wyzwanie dla rynku pracy, a także dla systemu zabezpieczenia społecznego, w szczególności systemu emerytalnego. Rosnąca ilość emerytów związane jest nie tylko ze wzrostem udziału osób w wieku poprodukcyjnym w strukturze społeczeństwa, ale również z nierealizowaniem reform związanych z ograniczaniem przywilejów emerytalnych. W większości krajów Unii Europejskiej wyraźna jest tendencja do podnoszenia wieku emerytalnego. Od niedawna publiczna debata w tej sprawie ma miejsce również w Polsce. Wszystko to dzieje się w sytuacji, kiedy zdecydowana większość społeczeństwa (około 80%) jest nieprzychylna propozycji wydłużania formalnych ram aktywności zawodowej. Specyfika sytuacji kobiet na rynku pracy związana jest m.in. z niższym przeciętnym poziomem wynagrodzeń, barierami systemowymi oraz przerwami w aktywności zawodowej spowodowanych realizacją obowiązków rodzinnych. Wszystko to w połączeniu z krótszym całkowitym okresem pracy zawodowej sprawia, kobiety są grupą szczególnie zagrożoną ubóstwem w okresie starości. Zadaniem niniejszej pracy jest zaprezentowanie wyników badań związanych z możliwością wydłużania aktywności zawodowej kobiet w Polsce. Model badań własnych obejmuje wywiady pogłębione z kobietami znajdującymi się w późnej fazie aktywności zawodowej – pomiędzy pięćdziesiątym a sześćdziesiątym piątym rokiem życia, a które łączy wspólne doświadczenie bycia matka dorosłej córki.