Osobista ocena polskich, słowackich i amerykańskich dzieci jąkających się na temat uzyskiwanego wsparcia

Abstrakt

Wyników badań na temat tego, co dzieci, które się jąkają, postrzegają jako wsparcie, a co jako brak wsparcia ze strony słuchacza jest niewiele. Co więcej, do tej pory nie prowadzono badań międzykulturowych w tym zakresie. Takie dane są potrzebne, aby stosować odpowiednie formy interwencji logopedycznej oraz odpowiednio edukować społeczeństwo. Badanie opi­sywane w artykule miało na celu wypełnienie tej luki poprzez dokonanie oceny preferencji słuchaczy. Ankietowanymi były dzieci, które się jąkają, pochodzące z różnych środowisk.

W badaniu wzięło udział 151 dzieci jąkających się z Polski, Słowacji i USA, które wypełni­ły dziecięcą wersję kwestionariusza Indywidualna Ocena Wsparcia w Przypadku Jąkania (The Personal Appraisal of Support for Stuttering). Wyniki tego badania zostały przeanali­zowane w sposób opisowy i porównane międzykulturowo.

We wszystkich grupach pojawiły się tematy dotyczące tego, co wpiera i co nie pomaga w kon­taktach interpersonalnych. Wiele pozycji mieściło się w przedziale neutralnym, co sugeruje zmienność wśród poszczególnych respondentów.

Dane uzyskane w badanych grupach wykazały, że dzieci jąkające się przede wszystkim chcą, aby słuchacze byli cierpliwi, aby ich nie wykluczali i nie wyśmiewali się z nich, gdy z nimi rozmawiają. Inne preferencje podkreślają znaczenie pytania osób jąkających się o to, co postrzegają jako pomocne, a co jako niewspierające. Do wyników tego badania dołączono także wytyczne dla słuchaczy oraz ogólnodostępną ulotkę informacyjną o tym, jak najlepiej wspierać jąkające się dzieci.