Uprawnienia działaczy związkowych wykonujących pracę zarobkową na własny rachunek – ocena polskiej regulacji prawnej

Abstrakt

Przedmiotem artykułu jest analiza uprawnień, jakie polski ustawodawca zagwarantował samozatrudnionym działaczom związkowym po rozszerzeniu na te osoby prawa koalicji. W tym zakresie ustawa związkowa rozciągnęła na osoby pracujące zarobkowo na własny rachunek w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej ochronę, która do 2019 roku była zastrzeżona wyłącznie dla pracowników. Na mocy nowelizacji z dnia 5 lipca 2018 roku przyznano samozatrudnionym działaczom związkowym – powołując się na standardy międzynarodowe – uprawnienia w przedmiocie niedyskryminacji ze względu na pełnienie funkcji związkowej, prawo do płatnych zwolnień od świadczenia pracy, zarówno o charakterze stałym, jak i doraźnym, w celu wykonywania bieżących czynności wynikających z realizowanej funkcji związkowej, a także ochronę trwałości kontraktów cywilnoprawnych stanowiących podstawę prawną świadczonych usług.

Autor pozytywnie ocenia samą tendencję co do rozszerzania uprawnień pracowniczych na osoby samozatrudnione pełniące funkcję działaczy związkowych. Poważne wątpliwości budzi jednak zakres przywilejów gwarantowanych związkowcom-niepracownikom oraz brak jakichkolwiek kryteriów różnicujących tę ochronę. Ustawodawca po nowelizacji prawa związkowego praktycznie zrównuje zakres uprawnień samozatrudnionych działaczy związkowych z sytuacją związkowców posiadających status pracowniczy. To nie jest właściwy kierunek. Regulacja ta nie uwzględnia w żadnym razie specyfiki osób pracujących na własny rachunek, które najczęściej nie pozostają w tak silnej więzi prawnej z podmiotem zatrudniającym, jak pracownicy. Ustawodawca nie dostrzega w wystarczającym stopniu odrębności wynikających z umów cywilnoprawnych, które stanowią podstawę świadczenia pracy przez samozatrudnionych. Zakres uprawnień gwarantowanych de lege lata samozatrudnionym działaczom związkowym zdaniem Autora stanowi nadmierną i nieuzasadnioną ingerencję w fundamentalną na gruncie cywilnoprawnych stosunków zatrudnienia zasadę wolności umów (art. 3531 KC). Z punktu widzenia standardów międzynarodowych wystarczyłoby zapewnić tym osobom prawo do niedyskryminacji ze względu na pełnienie funkcji związkowej; prawo do nieodpłatnych doraźnych zwolnień od świadczenia pracy w celu wykonywania bieżących czynności wynikających z realizowanej funkcji związkowej; prawo do wysokiej rekompensaty na wypadek rozwiązania z samozatrudnionym działaczem związkowym umowy cywilnoprawnej w związku z wykonywaniem przez niego funkcji w organach związku zawodowego oraz pełną kognicję sądów pracy w sprawach powstających na tle stosowania przepisów prawa związkowego.

Wadą analizowanej regulacji jest również to, że polskie zbiorowe prawo pracy nie różnicuje w żaden sposób zakresu uprawnień i przywilejów gwarantowanych samozatrudnionym działaczom związkowym, zapewniając wszystkim ten sam poziom ochrony. Wydaje się, że w tym obszarze ustawodawca de lege ferenda powinien zróżnicować zakres tej ochrony, odwołując się do kryterium zależności ekonomicznej od podmiotu zatrudniającego, na rzecz którego świadczone są usługi.