Sur une cortaine sómantique pour les forces illocutionnaires

Abstrakt

Każdej sensownej wypowiedzi towarzyszy zawsze akt nazwany przez Austina illokucyjnym. Akt illokucyjny umożliwia słuchającemu określenie intencji mówiącego, czyli zinterpretowanie wypowiedzi (np. jako twierdzenia, pytania, prośby itp. ) . Kluczowym pojęciem w semantycznej analizie aktów illokucyjnych dokonanej przez Searle 'a i Vandervekena jest moc illokucyjna. Określenie siedmiu składników mocy: celu illlokucyjnego, sposobu osiągania celu , stopnia siły celu , warunków szczerości, stopnia siły warunków szczerości, warunków przygotowawczych, warunków zawartości zdaniowej - je s t równoważne określeniu rodzaju aktu illokucyjnego. Semantyka Searle'a i Vandervekena stawia aktom illokucyjnym warunek, aby były szczere. Modyfikacja tej semantyki ma na celu takie jej rozszerzenie, aby można było za jej pomocą opisać również akty nieszczere, np. kłamstwo, krzywoprzysięstwo, dezinformację oraz akty pomyłkowe, np. mylić się , bredzić. Rozszerzeniu uległy definicje: warunków szczerości oraz przygotowawczych. Warunkom tym odpowiada zbiór {1,0}, w zależności od tego, czy są spełnione (1), czy też nie (0). Istnieje zależność między wartością wymienionych warunków a warunkami spełnienia aktu illokucyjnego (conditions de satisfaction), które wobec tego uznane zostały za ósmy składnik mocy, na równi z innymi decydujący o rodzaju aktu. Wprowadzenie do semantyki mocy illokucyjnych wartości warunków szczerości, przygotowawczych oraz spełnienia aktu umożliwiło opis aktów nieszczerych i pomyłkowych, zbliżając w rezultacie teorię illokucji do faktycznych użyć języka.