Przestrzeń i czas w poezji Lwa Ozierowa

Abstract

Przedmiotem analizy i interpretacji w artykule jest czas i przestrzeń artystyczna w utworach współczesnego poety rosyjskiego Lwa Ozierowa. Kategorie te w znacznej mierze wyznaczają językowe ukształtowanie jego tekstów. Rozpatrujemy wzajemne relacje pomiędzy wyróżnionymi komponentami strukturalnymi, które często splatają się. Stąd budowa licznych utworów Ozierowa jest czasoprzestrzenna.

Wskazujemy zarówno na elementy konstrukcyjne czasu i przestrzeni, jak też na metaforyczne znaczenie tych kategorii w tekstach poety. Semantykę czasu artystycznego zakreślają konkretne leksemy, całe ugrupowania leksykalne i zwroty temporalne. Tradycyjne słownictwo temporalne wzbogaca leksyka, w której aktualizuje się w rozlicznych konsytuacjach potencjalny sem czasu. Przestrzeń poetycką również egzemplifikują rozmaite jednostki leksykalne oraz konstrukcje składniowe.

Zarówno czas, jak i przestrzeń, stają się w świecie przedstawionym Ozierowa obiektami estetycznymi. Otwarta przestrzeń poetycka uwypukla ekspresję i refleksyjność czasu, który mimo dominacji form czasu teraźniejszego występuje we wszystkich swoich odmianach. Przy czym utwory z czasownikami w czasie przeszłym są bardziej dynamiczne, niż z czasownikami w czasie teraźniejszym. Poezję Ozierowa cechuje złożoność i różnorodność czasoprzestrzeni wyrażonej poprzez bogatą polisemię słowa poetyckiego.